Gazoz Olma Efsane Ol

6 yıl önce Arda ile ilgili şunları yazmışım: "Seksen kuşağı olarak ilk prensimiz Okan'dı. Ayağı kırılıp da sahalardan ayrı düştüğünde ne çok üzülmüştük. Büyük başarıların mimarlarından oldu. Öyle böyle değil Avrupa'da kupa kaldıran takımın en önemli üç parçasından biriydi belki de.

İkinci prensimiz Emre Belözoğlu oldu. Cine5'in dumanlı ekranında maç farka gitsin de Emre'yi izleyelim diye dua ederdik. UEFA'yı kaldıran takımın yedeğiydi ama kafamızda Real'in, Barça'nın kadrosuna girmişti bile.

Üçüncü prens Sabri'ydi. Masal kısa sürse de takıma bağlılığıyla formanın Totti'si olmaya en uzun süre o aday oldu.

Son prensimiz fanatik taraftarımız çıkmıştı. Palazlanma dönemlerinde Hagi'nin golüne sevinen top toplayıcı çocuk olarak gösterdiler onu bize. Şehzade bey Manisa'dan hemen dönsün diye yolları gözlendi. Manisa'da Fener'e çaktığı çelmeyle Bizans'a yürüyen uç beyi gibiydi. Kumaşı Çin ipeğindendi keza alıcısı Emre abisinden beklediğimiz Barselona oldu.

Prensler içinde en çok Sabri Reis'i sevdim ben. Duruşuyla ve bağlılığıyla tabii ki. Okan'la Emre'nin alelacele İnter'e gitmesine anlam vermeye çalıştım sadece. Pek de üzülmedim. 

Arda'daysa heyecanlanmıştım ne yalan söyleyeyim. Bayrak topçu bulduk mu acaba diye sordum, hatırlıyorum. Atletico'ya gitmeden taraftarın çocuğun üzerine gidişine karşı çıktım, yaptığı çocukluklar için kulağını çektim. Yıllar geçti Arda İspanya'da kale arkasının üçlü çektiren taraftarlarından biri olmaya devam etti."

Arda uefa.com'a verdiği röportajda her şeyden önce bir Atletico Madrid efsanesi olarak tanıtmış kendisini. Bunu bizzat söyleyebilmek için taraftarın gönlünde nerede olduğunu bilmesi gerekiyor bir futbolcunun. Arda taraftardan böyle bir dönüş alıyor olmalı ki bu cümleyi kolaylıkla söyleyebilsin. Belli periyotlarla emeklilik sonrasında Atletico'nun sahasında boy gösteriyordu. O günkü teknik direktörü hâlâ takımın başında olduğundan kulüpleri bağı çok taze. Ödüller aldı. Pek tabii 2011-2015 yılları arasında dört yıl boyunca önemli işlere imza atan bir takımın parçasıydı. 

Efsane olmak kriterlerinin göreceli olduğunu düşünmekteyim. Örneğin Totti'nin, Lucarelli'nin, Metin Oktay'ın, Lefter'in efsane olma kriterleriyle Arda'nınkiler aynı değil. Atletico Madrid için Fernando Torres'i bile bu kategoriye koymakta zorlanıyorum.  O yüzden bir futbolcuya takımın efsanesi oldu derken ihtiyatlı davranmakta yarar görüyorum. Benim baktığım pencereden Arda, Atletico ve Galatasaray tarihinin önemli oyuncularından biridir.  Efsane değil...

SÖZDE DERBİ BOSPHORUS

Hafta sonu boğazın derbisini var ve ben uzun süredir Türk futbolunun bu zirve derbisini iple çekmiyorum. Rekabetin ötesinde sahada ve saha dışında sizi oraya çekebilecek bir şey bulunmuyor artık. Rekabete bakışınız da orta okul, lise yıllarındaki gibi değilse gördüğünüz manzaradan tiksiniyorsunuz. 

Taraftarların bir arada olduğu, Karınca Ezmez'lerin tribünlere liderlik ettiği, ya ya ya şa şa şalı tezahüratların naifliğini anıp gereksiz bir romantizm yapacak değilim. Endüstriyel futbolun - asla savunucusu değilim- izleyiciyi getirdiği noktanın farkında bir futbolsever olarak derbinin bu vahşi sisteme hizmet eden marka değerinin de artık sıfırlandığını ifade ediyorum sadece. Bu sistemin özü satışsa, elimizdeki satılabilecek potansiyele sahip tek derbiyi de satılamaz hale getirdik diyorum. 

Bu durumdan rahatsızım çünkü futbol seyir zevki çok yüksek bir spor dalı. Sahadaki azim, kazanma adına yapılan teknik değişiklikler, iklim şartlarının sonuca yaptığı etki, yetenekli futbolcuların sanatsal hareketleri size harika bir doksan dakika yaşatabiliyor. Bazı maçlarda yenilseniz bile doksan dakika yaşadığınız heyecanı sevebiliyorsunuz. Ortada maç sonrası konuşulabilecek bir saha içi performansı söz konusu değilse ya da öyle bir performansı gölgeleyecek olaylar yaşanıyorsa; seyir keyfiniz şike, kayırma, organize, eyyam gibi lafların da kıskacında bıkkınlığa dönüşüyor. 

Seyir keyfini ligimizde aramaktan vazgeçeli epey vakit oluyor. Son zamanlarda ancak İngiltere Premier Ligi ve Seri A'dan keyif alabiliyorum. Oralarda da yıllar evvel duyduğum rekabet heyecanını yaşayamıyorum ne yazık ki. Çünkü rekabet heyecanı zaman içerisinde içselleştirdiğiniz, taraftarı olageldiğiniz takımla ve ezeli rakipleri destekleyen arkadaşlarınızla yaşanıyor. Hafta boyunca derbinin beklenmesi, mevkilere göre futbolcu karşılaştırmaları, rekabetin geçmişine dair izlenen maçlar vb. Maç sonrası yine hafta boyunca süren takılmalar, karşı takımdaki bir oyuncunun klas hareketine vurgu ve hakkını teslim etmeler vb. Bunlar rekabet heyecanını besleyen unsurlar oluyor. Rekabet heyecanı çok şeye kâdir tabii. Son dönemde kalitenin esamesi dahi okunmayan "Süper(!)" Lig'imizi elit liglere göre çok daha pahalı izlemek zorunda kalıyorsunuz. PL'nin tüm maçlarına ödediğiniz parayı sadece Boğazın Derbisi'ne ödeyebiliyorsunuz sözgelimi.  Anlayacağınız rekabet heyecanı satıyor.

İçimde o heyecandan eser kalmadı desem abartmış olmam. Galatasaray - Fenerbahçe derbisini, tribünde yaşayamasam da ergenliğim kahve köşelerinde sigara dumanından gözlerim yana yana derbi izleyerek geçti. Bugün hop oturup hop kalktığımız maçları artık topluca izlenen yerlerde takip etmeyi tamamen bıraktım. Buna tövbeliyim demek daha doğru olur. Hangi takım taraftarı olduğunuzun önemsiz olduğu bir utanç noktası haline geldi o derbiler. Küfürler, hakaretler ve hatta ırkçı sözler havada uçuşuyor. Mekan kahveymiş, bir otelin restoranıymış fark etmiyor. Maç sırasında hiçbir etik değerle ilgisi olmayan, takımına değil taraftarına oynayan ve yerden kalkmayan topçular, eyyamdan eyyama koşan beceriksiz, yeteneksiz, yetersiz hakemler; maç sonları hakem hatalarına sığınan bıçkın teknik direktörler, iki cümleyi bir araya getirmekten aciz kalantor yöneticiler...

Hafta sonu yukarıda söylediklerimden farklı bir derbi izleyemeyeceğiz. Yeni transferlerin yarattığı sahte heyecan dahi bu çirkinliği gizlemeye yetmeyecek. Saydığım tüm sıkıntıların yanı sıra futbolcuların üzerindeki yoğun baskı da seyir zevkini sıfıra indirecektir. Ezeli rakibe yenilmeyi geçtim, ondan gol yemenin dahi aforoza neden olduğu bir dönemi yaşarken sahadaki yirmi iki kişiden futbol resitali sunmalarını beklemek saf dillik oluyor haliyle. Bu yıl ilk kez rekabetin vahşi ihtirasına kapılmadan maçı satın almayacağım. 3 dakikalık özetin bile fazla geleceği sönük bir heyecan neyime yetmiyor zaten benim.

GERİLİMDEN BESLENMEK

Hafta sonu itibarıyla Türkiye Süper (!) Ligi'nde şampiyonluk yarışı nihayete erdi. Galatasaray, sahasında son düzlüğe beraber girdiği Başakşehir FK'yı yenerek şampiyonluk ipini göğüsledi. Başakşehir'in golü sonrasında ve ikinci yarıda bir ikili mücadele ertesinde yaşanan gerginlik Türk futbolunun resmi gibiydi.

İşin kötü tarafı son yıllarda bu resmi tuvale yansıtanlar arasında Terim ve ekibinin yer alması. 

Aslında bu yeni bir durum değil. Yıllar yıllar evvel İsviçre ile oynanan milli maçta kestiğimiz racon, yaşı el verenlerin malumudur. Terim ve yancılarının icra ettiği sanat eserlerini saymakla bitmiyor. Bir Galatasaray sevdalısı olarak bu durum beni ve tahmin ediyorum benim gibileri üzüyordur.  ,

Bazı arkadaşlarım "ama" ile başlayan  bahane cümleleri kuruyorlar. Diğerlerinde yaşananları görüp görmediğimi sorguluyorlar. Etik dışı onlarca hareketi, hakem hatalarını, hakem hataları sonrasında camia sözcülerinin fütursuzca yaptıkları açıklamaları örnek olarak önüme sürüyorlar. 

Ne derlerse desinler. Ben öncelikle çuvaldızı kendime batırmalıyım. Renklerine gönül verdiğim takımda beni temsil etmediğini düşündüğüm durumları, tavırları, kişileri işaret etmeli görevimi yerine getirmeliyim. Yoksa başta da belirttiğim gibi yaşananlar ülke futbolunun resmi, sadece Galatasaray'ın değil.

Uzun süredir Galatasaray'ın saha içi dinamikleri, iyi yaptıkları; takviye isteyen bölgeleri, gençleri vb. gibi konularda yazmadığımı fark ettim. Bunun sebebi yazının başından beri anlatmaya çalıştığım gergin ortam ve bu ortamdan beslenme üzerine kurulan strateji. Hiç unutmuyorum Terim'in 3.dönem maçlarından birinde Orduspor'u maçı gererek geçmişti. Sneijder'in devreye girdiği maç, anımsayanlar olacaktır. Hakem kararları sonrası Terim topu yere sertçe vuruyori o vuruş Galatasaraylı topçuların başına gelmişçesine bir etki yaratıyordu. Tabii hakemin de...

 Geçen günkü maçta da Başakşehirli Emre'nin topu tribünlere vurarak sevinç gösterisi yapması Terim'in ekmeğine yağ sürdü. Şaş ve diğerleri de ekibe katılınca saha kenarında hır gür çıktı. Adrenalin Galatasaray'a yaradı ve tempolu futbol sonuç getirdi. Peki bu yöntem içime siniyor mu ? Hayır! Böylesine bir baskı yöntemi 3. dünya ülkelerinde olabilir. Zamanında Şaş'ın kafasında yumurta patlatan Kadıköy baskısını, sahaya atlayanları gördüğümüz İnönü'yü bunlardan bağımsız düşünmüyorum. Her şey bir tarafa gönül verdiğim takımda bu yöntemlerle puan kazanılmasını içim götürmüyor.

ÜLKE FUTBOLU NEREYE GİDİYOR ?

Futbol kalitesi ve uluslararası arenadaki parlak(!) durum ortadayken ligimizin son haftalarında klasik hastalığımızla yeniden sınanıyoruz. Şike, teşvik, en hafif tabirle hakemlerin tesir altına alınması söylemleri ortamı gerdi de gerdi. Söylem kendiliğinden ortaya çıkmadı tabii ki. Son iki haftada Galatasaray lehine verilen kararlar rakip camialarda infial yarattı. Böylesine hatalar karşısında utanç duyan Galatasaraylıları bir kenara koyarsak "biz tek siz hepiniz" gibi kutuplaştırıcı bir ortam yaratıldı. Galatasaray tarafı ilk yarıdaki "17 kulüp bildirisini" kendine siper ederken Ankaragücü gibi bazı camiaların kısık da olsa destek sesini işitti.  Dünkü kupa finalini bu ortamdan bağımsız düşünülemeyeceği gün gibi ortada.

Dünkü maç özelinde değerlendirme yaptığınızda Akhisarlı fu atbolcuların buz gibi ortada duran pozisyonlara dahi afaki tepkiler vermelerini doğal karşılıyorsunuz. Peki neler oluyor ? Odağa belediyenin eski takımı Başakşehir girmişken, okların Galatasaray'a dönüşü nasıl açıklanabilir ? 

Galatasaray futbol takımı sportif yöneticisinden, idari yöneticisine; zaman zaman kadrosuna kattığı takım etiğine aykırı futbolcularına kadar 2000'lerin başında Aziz Yıldırım'ın Fenerbahçe'si kadar itici hale gelmiştir. Başkanın fütursuz söylemleri, Albayrak'ın Galatasaray değerleriyle bağdaşmayan ikircikliği, hoca ekibinin bıçkın, ali kıran baş kesen, bize yapılırken iyiydi ama tavrı...

Öte tarafta mikrofonu kime uzatsanız bir veryansındır başlıyor.

Bana sorarsanız ülke futbolunun etik anlayışında değişen hiçbir şey yok. Belki 90'ların teşvik primleri, futbolcu kaçırmaları, mafyatik işleri gündem belirlemiyor ancak saman altından kim bilir ne sular yürütülüyor. Bu saman hırsızları bir an önce tespit edilmeli.

 İşin kötü tarafı VAR kayıtlarının dökümü olduğu iddia edilen belgelerle sarı kırmızılı renklere gönül verenler daha da töhmet altında bırakılıyor. Bu durum benim gibi sporseverlerin canını sıkıyor elbette. Zaten yerlerde gezen futbol kalitesinin üzerine bu şaibeler dekoder yaktırır, üyelik sonlandırır. Passolig garabetiyle stadyumların kenarından geçemediğimizi hiç saymıyorum. Ee öyleyse ülke futbolu nereye gidiyor ?

Geçtiğimiz hafta sonu bir puan farkla şampiyonluğunu ilan eden Man City'nin Liverpool ile mücadelesini nefes nefese izledik. 25 sezondur şampiyonluğa hasret kırmızıların buncacık farkla şampiyonluğu kaçırdığını düşününce nerede bunun patırtısı gürültüsü, nasıl yani kimse itiraz etmiyor mu diye düşünüyor insan. PL, La Liga ve hatta Serie A'daki mücadelenin, tribün keyfinin yarısı ülkemizde olsa keşke. Maçtaki gerginlik son düdükle forma değiştirene kadar sürse. Çok şey bekliyorum değil mi ? 

DANANIN KUYRUĞU KOPARKEN DE VAR MIYIZ ?

Süper final garabetinin yaşandığı yıl Türkiye Süper Ligi'nden keyif almadığımı hissetmiştim. O ruh halini hala üzerimde taşıdığımı görüyorum. Her şeye rağmen bilinçli bir şekilde 29 yıldır futbol liglerini takip eden bir futbol sever olarak bu sezonu ve son üç haftayı değerlendirmek isterim.

Ligdeki yabancı kuralının değişmesi, kulüplerin iki binlerin başından bu yana uğraştıkları ekonomik dar boğazın tedavi kabul edemeyecek hale gelişi ligin seviyesini birkaç basamak düşürdü. Eskiden son yıllarını ülkemizde geçirmek için gelen A sınıfı futbolcuların transit uçuşla Çin'e ya da Arabistan'a gittiğini görüyor,  B+ veya B sınıfı futbolculara el açmaya devam ediyoruz. Bu durum haliyle kaliteyi de olumsuz yönde etkiliyor. 

Dünya Kupası sonrasında VAR sisteminin gelişini iple çektik. Ligdeki berbat hakem performanslarına olumlu etkisini hemen fark ettik. Bu umut iklimi pek uzun sürmedi. Sağ olsun hakemlerimiz kritik olsun kritik olmasın her pozisyonda VAR'ın şefkatli kollarına sığınmayı seçti. Sistemin yeni olmasından kaynaklanan acemilikleri bir tarafa bırakırsak hakemler sahadaki futbolun  VAR kontrolleri nedeniyle iyiden iyiye yavanlaşmasını umursamadılar. VAR bırakın yan hakemleri, orta hakemlerin bile varlığını sorgulattı. 

VAR'ın saha içi etiğe olumlu katkısı elbette oldu ancak her yeni sistemde olduğu gibi ülke insanı adaptasyon yetisinin ne denli ileride olduğunu hemencecik gösterdi. VAR'ı keyfe keder kullanmalar, VAR'ı işgüzarlığa harcamalar, VAR'ı eyyama meze yapmalar...

Sezon boyunca bir sürü alavere dalavere, bildiriler, büyük kulüp yöneticilerinin fütursuz açıklamaları, önceki yıllarla kıyaslanınca adaletsizliği kanıtlanan kurullar, futbolu ne için kullandığı belli olan kalantor yöneticiler vb. Aslında Türk futbolunun klasikleri bunlar ve Lefter Küçükandonyadis sezonunda da tekrarlanması şaşırtmadı. 

İnsan sahadaki futbolun incelikleri üzerine konuşmak istiyor ancak hafta sonu oynanan Galatasaray, Beşiktaş derbisinin futbolu futbol olmaktan çıkartan hakem hataları dahi insanın çok sevdiği futboldan soğumasına yetiyor. Mesela hızlı koşu ve tek paslarla topu kaleye taşıyan Galatasaray golünü övecekken karşıma birden enteresan kararlarla çileden çıkan Beşiktaşlı futbolcular çıkıyor. Bu tabii ki bu hafta sonu özelinde.

Diğer ligleri takip edenler o liglerde de hakem hatalarının ve hatalara itirazların olduğunu görüyordur. Ancak elit liglerin aksine bizde sahada hakemin adaletine inançsızlık, baskı kuramazsak kazanamayız hissi hem futbolcuların, hem yöneticilerin hem de taraftarın yüzünden akıyor. Bu tabloyu iyiye yormayın hemen. Bunun en büyük sebebi adalet ve etik arzuluyoruz imajı çizerken aslında bunları değil de sadece kazanmayı istiyor oluşumuzdur. Türkiye'de stadyumların ve etkinliklerin insanların aile fertleriyle eğlenceli birkaç saat geçirmenin çok ötesinde patolojik bazı rahatsızlıkları sağaltma çabasına dönüştüğünü, bu yönüyle antik Roma'daki işlevini gördüklerine inanıyorum. Bu da beni ülke futbolundan daha da soğutuyor.

Son üç hafta mı ? Son üç hafta kimin gladyatörleri güçlü ya da yetenekli bunları değil kimin senatörleri lobici ya da muktedir bizlere gösterecek. Son 29 yıldaki gibi...

BURAK YILMAZ MESELESİ VE TFF-TBB İŞBİRLİĞİ

Uzun bir süredir yazamıyorum. Gerçi fark ettim ki son yıllarda buradaki pek çok yazım için benzer bir başlık yapmışım. 2009'dan bu yana minyatürkalemaç'a post girdiğim düşünülürse uzun aralardan sonra dahi buraya bir şeyler karalamak benim için değerli diye düşünüyorum.

Neyse değinmek istediğim iki meseleye geleyim: İlki Burak Yılmaz'ın Beşiktaş'a transferi ve Beşiktaş taraftarının tepkisi.

Burak, 2006 yılında bir wonderkid olarak sahneye çıktığında potansiyeli için konuşuluyordu. Keza dört büyüklerde iş yapabilecek bir kumaşa sahip olduğunu hemen gösterdi. Şenol Güneşli Trabzonspor ve Galatasaray performansları kendisini Avrupa'nın devleriyle bir araya getirecek diye çok beklemiştik. Oyuncunun sahip olduğu vizyon gereği yurtdışı deneyimini Çin'de gerçekleştirdi. 

Burak dönüşte ligimiz için hala elit futbolcu statüsündeydi ve tercihini Trabzonspor'dan yana kullandı. Ta ki maddi sorunlar ve Burak'ın takım içi disiplini zedeleyen hareketlerine kadar. Eski hocası Güneş forvet açığını kapatmak için her şeyi göze alarak kendisini isteyince işler değişti. Galatasaray günlerinde Burak'ın İnönü'de ceza sahası içinde kendisini atması ve penaltı kazandırması Beşiktaş taraftarının büyük tepkisini çekmişti. Doğru söylemek gerekirse tepkilerinde de haklıydılar. Ama pek tabii bu tepkinin ülkedeki -kendi kulüpleri de dahil olmak üzere- etik dışı tüm hareketlere karşı verilmesi gerektiğini düşündüğümden Burak'a yapılan itirazları ikircikli buldum. Etikdışı hareketleri her platformda eleştiren Beşiktaşlı arkadaşlarımı tenzi ediyorum tabii. 

Sözün özü Burak son dönem ülke konjonktüründe yetişmiş ve futbol ortamımıza gayet uygun (!) bir futbolcudur. Her kulübümüzde bir ya da iki tane böyle sporcu mevcuttur. Keza kendisi muadilleriyle yarıştırmaya kalksak masum kalacak bir arkadaştır. Beşiktaş'ta psikolojisini koruyabilirse yarım sezonda büyük iş yapabilecek bir golcüdür. Neler yaşanacak göreceğiz ancak ben Beşiktaş adına olumlu bir transfer olarak görüyorum Burak'ı.

İkinci mevzu Süper Lig kulüplerinin büyük bir batakta oluşları. 4 büyük abileri bu batağın dibindeler tabii. Uğur Meleke'nin bugünkü yazısını inceleyenler görmüştür. ( ilgili yazı ) Borçlar on yıl içerisinde binli oranlarda artmış. Kulüpler borçların yalnızca faizlerini ödeyebilir durumdalar imiş. Büyük abiler ellerindeki bina, arazi ne varsa elden çıkardı zaten, satıp savacak da bir şey kalmadığına göre iflas bayrakları çekilmiş. TFF'nin başındaki zât Türkiye Bankalar Birliği Başkanı ile bir açıklama yaptı geçtiğimiz günlerde. Bu batağı kurutacaklarmış sözde. Kulüplerin borçları yapılandırılacakmış, kulüplerin harcamaları çeşitli hükümlerle kısıtlanacakmış. Bu  durum karşısında hadi Allah aşkına martaval okuma denir. Gerçi utanıp tükürdüğümü yalamak isterim tabii ama bana söyledikleri yaptırımları uygulayamayacaklarını hissettiren bir ortam var ülkede. Hayırlısı.

VAROŞUN PRENSİ

Seksen kuşağı olarak ilk prensimiz Okan'dı. Ayağı kırılıp da sahalardan ayrı düştüğünde ne çok üzülmüştük. Büyük başarıların mimarlarından oldu. Öyle böyle değil Avrupa'da kupa kaldıran takımın en önemli üç parçasından biriydi belki de.

İkinci prensimiz Emre Belözoğlu oldu. Cine5'in dumanlı ekranında maç farka gitsin de Emre'yi izleyelim diye dua ederdik. UEFA'yı kaldıran takımın yedeğiydi ama kafamızda Real'in, Barça'nın kadrosuna girmişti bile.

Üçüncü prens Sabri'ydi. Masal kısa sürse de takıma bağlılığıyla formanın Totti'si olmaya en uzun süre o aday oldu.

Son prensimiz fanatik taraftarımız çıkmıştı. Palazlanma dönemlerinde Hagi'nin golüne sevinen top toplayıcı çocuk olarak gösterdiler onu bize. Şehzade bey Manisa'dan hemen dönsün diye yolları gözlendi. Manisa'da Fener'e çaktığı çelmeyle Bizans'a yürüyen uç beyi gibiydi. Kumaşı Çin ipeğindendi keza alıcısı Emre abisinden beklediğimiz Barselona oldu.

Prensler içinde en çok Sabri Reis'i sevdim ben. Duruşuyla ve bağlılığıyla tabii ki. Okan'la Emre'nin alelacele İnter'e gitmesine anlam vermeye çalıştım sadece. Pek de üzülmedim. 

Arda'daysa heyecanlanmıştım ne yalan söyleyeyim. Bayrak topçu bulduk mu acaba diye sordum, hatırlıyorum. Atletico'ya gitmeden taraftarın çocuğun üzerine gidişine karşı çıktım, yaptığı çocukluklar için kulağını çektim. Yıllar geçti Arda İspanya'da kale arkasının üçlü çektiren taraftarlarından biri olmaya devam etti. Fakat bir süre sonra Arda, varoşun temiz çocuğu olarak kalmayı değil köşe başının racon kesen kabadayısı olmayı seçti. 

Takımın başında Sinyor Terim olmayaydı şimdi Galatasaray taraftarı Arda'yı omzuna alıyor, adına methiyeler düzüyordu. İki kabadayı bir mahalleye fazlaydı tabii. Arda, komşu ilçeye transfer oldu.

Ahım, ölümü gösterip sıtmaya razı getiren Galatasaray yönetiminedir. Neden mi ? Pek tabii artık iyiden iyiye futbol sabıkalısı bu iki adamdan birine mecbur bırakıyor diye bizi.

WHAT CAN I DO SOMETIMES

Galatasaray'ın son 22 yılını düşününce 4. Terim dönemini yaşıyoruz. Parçalı formayı Galatasaray kulübesinde toplamda 8 yıl Fatih Terim giydirmiş. Bu sekiz yılın altısında Galatasaray'ın ipi göğüslediğini, bir sezonundaysa ikinci sırada kaldığını görüyorsunuz. 2003-2004 sezonunun ortasında Terim o ilk dönemin debdebesini yaratamadığını fark edince taraftarın diline sövgü olmadan istifa edip gitmiş.

Terim'in ilk döneminde ergenliğimi yaşıyordum. Fanatikliğin doruklarındaydık. Terim'i futbolculuk dönemlerindeki marifetleriyle babamızdan dinliyorduk. Bıçkın, Ali kıran baş kesenmiş.  Gördüklerimizle duyduklarımız arasında pek fark yoktu. O dört yılda yaşadığımız mutlulukları da Sinyor Terim sevgimizi de inkar edemeyiz! Öyle ki 2002-2003'te Lucesculu şampiyonluğa rağmen Rumen üstâda haksızlık edip Terim'i mesih gibi bekleyenlerden olduğumuzu gizleyemeyeceğimiz gibi.

Ee tabii yaş ilerliyor, hayata bakışınız değişiyor. Ergenlik dönemi fanatikliğinizden eser kalmıyor. Okuduğunuz ya da bizzat şahit olduğunuz futbol kültürlerinde Terimvâri hareketlerin yeri olmadığını gördükçe futbol zevkiniz daha da rafine hale geliyor.

2011'de malum şike sürecinin ardından Galatasaray'ın başına gelerek takımı şampiyon yapan Terim Galatasaray'da 3. dönemini yaşıyordu. Bendenizse o tarihlerde futboldan tiksinir hale gelmiştim. O iki sezonun şampiyonluklarının içime sindiğini hâlâ söyleyemem. O rezil milli takım flörtünün ardından Terimli, Aysallı, çilekli Galatasaray'dan kurtulmanın zevkini yaşadığımıysa unutamıyorum.

Coğrafya kaderdir derler. Bu coğrafyada takım tutmak da kader. 88 yılından bu yana Galatasaray'a dair yaşananları takip ediyorum. Galatasaray futbol takımının başarılarıyla keyifleniyorum. Üstelik kulübün 1905'te yazılmaya başlanan tarihinin sayfalarını karıştırdığımda 36 yıllık yaşamım boyunca tribünden bakıp en keyif veren Galatasaray'ı izlediğimi de fark edebiliyorum. Gördüğüm başarılarsa yoruma kapalı: Bir şampiyon kulüpler kupası yarı finali, bir kupa galipleri kupası çeyrek finali, bir uefa kupası, bir süper kupa zaferi, iki şampiyonlar ligi çeyrek finali ve on üç kez yaşanan Türkiye şampiyonluğu... 

İddialı olacak belli ki ama bütün bu başarı ve keyif dolu sezonlardan 6 türkiye şampiyonluğu, 1 şampiyonlar ligi çeyrek finali, iki avrupa kupasını silmek pahasına, yeni yaşıma adım atacağım şu günlerde silebilme şansım olsaydı eğer kulübeden de kulüp tarihinden de Terim'i

silerdim, diyorum. Lakin heyhât sevmişiz bu renkleri bir kere: what can ı do sometimes?